Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/26

wołała:
 — Czy to możliwe, sennor? Pan nie pił nigdy czekolady?
 — Czekolady? — zapytałem, — czekoladę piłem niejednokrotnie!
 — A to jest wszak czekolada!
 — Czekolada? Tego nie przypuszczałbym!
 — Nieprawdaż? — odezwał się gospodarz, zadowolony — tak, moja czekolada słynie w całej okolicy. Kto wie, jaką mieszaninę pił pan gdzie indziej! Moja jest jednak tak wyborna, że kto przychodzi do mnie po raz pierwszy, dziwi się niewymownie i nie daje wiary, że to czekolada. Oto jest skromny przykład, sennor, jak znakomicie raczę moich gości!
 Nie dałem mu poznać, że byłem wręcz przeciwnego zdania, tylko zapytałem:
 — Co mi pan poda na kolację don Geronimo?
 — Kolację? — odpowiedział zdziwiony, poczem objaśnił mnie, wskazując na filiżankę — to właśnie kolacja; stoi przecież na stole!
 — Ach tak! Co daje pan na śniadanie?
 — Filiżankę czekolady.
 — Na obiad?
 — Filiżankę niezrównanej czekolady. To jest najlepsze, co można spożyć!
 — Jeśli kto jednak chce mieć chleb i mięso, albo coś podobnego?
 — Ten musi iść do piekarza i do rzeźnika.
 — Powiedz pan, czy masz wino? Czekolada nie pomaga na pragnienie.
 — O wyborne! Życzy pan szklankę?