Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/92

 — Eres ratero!
 To miłe pozdrowienie znaczy po polsku tyle, co:
 — Jesteś włóczykij!
 D ma pogłaskała ptaka, ja zaś powtórzyłem moje pytanie nader uprzejmie.
 — E es ratero! — odpowiedziała papuga, podczas gdy dama trwała w milczeniu.
 Powtórzyłem pytanie jeszcze raz.
 — Eres ratero, ratero! — lżył upierzony oszczerca; dama zadała sobie nareszcie tyle trudu, aby skinąć ręką ku drzwiom, dając mi w ten sposób do zrozumienia, że nie chce nic o mnie wiedzieć.
 Wobec tego otworzyłem drzwi i, nie oddalając się, wyjrzałem na dziedziniec. Policjant, który mnie tutaj przyprowadził, stał jeszcze. Ponieważ patrzył w przeciwną stronę, więc włożyłem palec do ust i gwizdnąłem tak przeraźliwie, jak tylko mogłem. Naturalnie papuga gwizdała także, dama skrzeczała jak przedtem papuga, a policjant obrócił się ku mnie. Skinąłem, ażeby przyszedł, i zapytałem go, gdy stanął przy mnie:
 — Czy tu jest rzeczywiście urząd dyrektora policji?
 — Tak, sennor! — odpowiedział.
 — Więc gdzież on jest?
 — Tam, w pokoju.
 — Przecież nie widzę go, a sennora nie chce odpowiadać!
 — Na to nic nie poradzę; na to wogóle niema rady!
 Odwrócił się i odszedł. Wtedy skierowałem kroki ku damie i powtórzyłem moje pytanie, tym razem jednak nie w tonie uprzejmym. Na to zapytana wyprostowała się i odparła gniewnie: