Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/103

do wąwozu, drugi na prawo i lewo, ja zaś z ostatnim objechałem górę i dotarłem do południowego wylotu wąwozu. Tam zatrzymałem oddział i udałem się na przeszpiegi.
 Uled Ayarzy wykazali jakąś wprost niepojętą nieprzezorność. Nie rozstawili posterunków — bez przeszkód tedy przeszedłem dwieście kroków w głąb wąwozu.
 Dotychczas przy świetle księżyca wszystko szło pomyślnie, ale teraz miesiąc opuścił się nisko i miał zajść już za pół godziny. Ale to nie mogło nam zaszkodzić, o ile bowiem nie widzieliśmy w mroku, o tyle byliśmy też niewidoczni.
 Przyłożyłem dłonie do ust wydałem trzykrotny okrzyk sępi. Wpadł do wąwozu i bezwątpienia dotarł do Winnetou.
 Teraz trzeba było tylko czekać do rana. Rozstawiłem parę posterunków w wąwozie; reszta oddziału obozowała u wejścia. Zachowywano zgodnie z moim nakazem całkowity spokój. Było cicho, jak makiem zasiał. Tylko chwilami rozlegało się parskanie koni.
 Czas upływał. Księżyc dawno już znikł i gwiazdy straciły blask, poczem od wschodu zabarwiło się słabą poświatą jutrzenki.
 — Panie, czy możemy się modlić? — zapytał kolorasi.
 — Tak, ale bardzo cicho.
 Żołnierze uklękli i zmówili przepisaną modlitwę. Tymczasem odblask zorzy wzmagał się, aż przybrał