Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/129

 Zwiesił głowę, milczał przez chwilę, poczem rzekł:
 — Sprawiedliwość każe mi przyznać, że mógłbym ci jedynie zaszkodzić. Przyznaję nawet, że wziąłbym nędznika w obronę.
 — A zatem nie obarczasz mego sumienia?
 — Nie! Nie pominąłeś nic, co mogłoby zażegnać zbrodnię.
 — Dziękuję ci! A teraz, o szeiku, opowiedz, co wiesz o śmierci Ojca Dwunastu Palców. Czy kolorasi źle się z nim obchodził?
 — Przeciwnie, otaczał go przyjaźnią. Oczywiście, była to przyjaźń z wyrachowania, która miała uśpić czujność nieszczęśliwego. Onegdaj po modlitwie wieczornej przechadzali się na pustym odcinku między jeńcami a końmi. Wkrótce usłyszeliśmy wystrzał, niegłośny, słaby, jak strzał z tych małych obcokrajowych pistoletów, które się obracają i, raz nabite, strzelają sześcioma kulami. Zaraz potem wrócił kolorasi i doniósł nam, że przyjaciel jego się zastrzelił.
 — Czy podał pobudki samobójstwa?
 — Tak. Powiedział, że desperat zabił się z melancholji, z przygnębienia, ze wstrętu do życia.
 — Czy istotnie był opanowany melancholią?
 — Nie. Przez kilka dni, które spędziliśmy razem, miał stale pogodne oblicze i często rozśmieszał nas swoją żartobliwą mową.
 — Wszak to się nie godzi z wrzekomą melanholją?
 — Kolorasi twierdził, że jego przyjaciel oddawna