Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/137

 — Przyprowadź bastonadżiego! Może przywróci temu osobnikowi utraconą mowę.
 Melton obrócił się szybko i krzyknął:
 — Nie waż się mnie uderzyć! Nie jestem tak bezsilny, jak myślisz. Dziś ja pod wozem, jutro ty. Pamiętaj!
 — Pshaw! Niech się pan nie ośmiesza! Trudno panu będzie wykazać się mocą, którą mi grozisz. Czy widział pan już kiedy tego człowieka, który stoi prze mnie?
 W odpowiedzi zaklął siarczyście.
 — W każdym razie słyszał pan zapewne o Winnetou, wodzu Apaczów?
 Powtórzył przekleństwo.
 — To, że obaj oglądamy pana, może panu przypomni niewyrównany rachunek w Stanach Zjednoczonych. Ale o tem później! Tymczasem radzę panu dać odpowiedź. Widzisz, oto już nadchodzi bastonadżi z pomocnikami. Daję panu słowo, że lada zwłoka będzie pana kosztować dziesięć cięgów po gołej pięcie. — A więc, kim był cudzoziemiec, o którego pytałem?
 Przeszył mnie takiem spojrzeniem, jakgdyby usiłował odgadnąć i przejrzeć moje myśli, po chwili zaś odpowiedział:
 — Czemu pan pyta o niego?
 — Ponieważ się nim interesuję.
 — Chce mnie pan złapać, tak, złapać na wędkę! Znamy się na tem. Kto wie, jakie plany snują się w pańskiej głowie.