Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/145

synem. Podałem wszak fakty, o których mogłem się dowiedzieć wyłącznie od Jonatana. — —
 A zatem oglądali się ze zdumieniem, lecz nie wyrzekli ani słowa.
 — No, znacie się panowie? — zapytałem.
 — Naturalnie, że znamy, — odparł Tomasz Melton, skrywając spuchniętą twarz w wyrazie triumfującego szyderstwa.
 — Tak? Wyśmienicie się składa! W takim razie powiedz pan, kim jest ten młody człowiek?
 — To Small Hunter, z którym syn mój przez jakiś czas podróżował.
 — Pięknie! — A pan, młody człowieku, powiedz, kim jest ten jeniec?
 — Tomasz Melton, ojciec mego dawnego towarzysza podróży, — odpowiedział zagadnięty.
 — Dobrzeście się zmówili! Z punktu widzenia łajdactwa należy się wam najbardziej pochlebne świadectwo. Lecz szkoda, że ja coś tutaj posiadam. Treść tego pisma udaremnia całą waszą przebiegłość i upór.
 — Cóżto takiego? — zapytał ojciec.
 Wyciągnąłem pugilares Jonatana i odparłem:
 — Dowiesz się jeszcze o tem, Tomaszu Meltonie. Pokażę wam wkrótce także przywłaszczone przez siebie rzeczy Smalla Huntera.
 — Pokaż je pan! — roześmiał się.
 — Znajdę wnet, zobaczysz!