Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/62

Nazajutrz wstaliśmy bardzo rano, zjedliśmy, nakarmili zwierzęta, poczem wyruszono w drogę. Lecz w chwili wymarszu podjechał do mnie Winnetou i rzekł:
 — Mój brat niech ze mną pójdzie! Chcę mu coś pokazać.
 — Coś dobrego?
 — Raczej coś złego.
 — Ah! Cóż takiego?
 — Jak wiadomo memu bratu, Winnetou ma zwyczaj być przezornym nawet tam, gdzie to nie wydaje się potrzebne. Objechałem obóz i znalazłem ślad, który obudził moją podejrzliwość.
 Podczas gdy inni odjechali, przywiązawszy jeńców do koni, Winnetou zaprowadził mnie na południo-wschód, gdzie zobaczyliśmy w piasku między złomami kamiennemi ślad ludzkich nóg, który prowadził z obozu i wracał doń zpowrotem. Szliśmy za śladem i przybyliśmy do miejsca między ogromnemi blokami skalnemi, gdzie nieznajomy spotkał się z innym człowiekiem, przybyłym konno. Według wszelkich danych zatrzymali się tutaj dosyć długo.
 Ze śladów poznaliśmy, że stało się to przed ośmiu godzinami, a więc około północy. Nie mogliśmy nic innego zrobić, tylko iść za śladem jeźdźca, który prowadził bez przerwy ku południo-wschodowi, a zatem coraz dalej w kierunku przeciwnym naszej wyprawie. To nas poniekąd uspokoiło i po pół godzinie przyłączyliśmy się zpowrotem do oddziału.
 Naturalnie podzieliliśmy się naszem odkryciem