Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/87

 — Nie musiałbyś liczyć, albowiem sam ich sprowadzisz.
 — Wszak nie mogę stąd uciec! Strażnik zauważy moją nieobecność i uderzy na alarm.
 — Nic nie zauważy, ja bowiem zastąpię mego brata.
 — Winnetou? — zawołałem prawie głośno. — Jakaż to ofiara!
 — To nie ofiara! Wiesz, że ja nie znam języka żołnierzy. Jeśli do nich wrócę, nic nie zdołam zrobić. Jeśli razem pójdziemy — zauważą to w obozie i udaremnią nasze plany. Jeśli zaś ja tutaj zostanę, a ty odejdziesz, zdołasz w ciągu nocy zamknąć ich w wąwozie, jak w potrzasku. A to, że zostanę zamiast ciebie, nie grozi wszak żadnem niebezpieczeństwem.
 Przyznałem mu słuszność. Może mi kto zarzuci, że zgodziłem się na zamianę, — wszak znaliśmy się tak dobrze i wiedzieliśmy, że możemy polegać na sobie.
 — Dobrze, przyjmuję, — oświadczyłem. — Czy byłeś przy naszych ludziach od czasu, gdy nas schwytano?
 — Nie miałem na to czasu. Musiałem przedewszystkiem ciebie wyzwolić.
 — Jakże do nich trafię, skoro nie wiem, gdzie ich szukać?
 — Jeśli pojedziesz wprost na północ, z pewnością się na nich natkniesz. W każdym razie obozują tam, gdzie kończą się skały.