Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/88

 — Na południowym końcu warru? Tak też sądziłem. Mówisz o jeździe — myślisz zapewne o swoim koniu?
 — Tak. Wyjdziesz z wąwozu i ujdziesz tysiąc kroków ku północy. Tam znajdziesz mego wierzchowca. Broń wisi u siodła. Mam przy sobie nóż tylko.
 — Zachowaj go, aby mieć jakąś broń w potrzebie. Lecz co się stanie, gdy strażnik przemówi do ciebie! Wszak nie potrafisz odpowiedzieć.
 — Będę chrapał, aby myślał, że śpię.
 — Dobrze! Mam nadzieję, że wkrótce powrócę. Czy uprzedzić cię sygnałem?
 — Tak. Trzema krzykami sępa.
 — Doskonale! Rozwiąż mnie, poczem ja ciebie zwiążę, a to w ten sposób, abyś każdej chwili mógł uwolnić ręce.
 Tak się też stało. Pożegnałem Apacza i wylazłem z namiotu. Płótno było u dołu przymocowane sznurami do kołków. Winnetou rozluźnił dwa sznury — i podniósł płótno o tyle, że mógł przepełznąć. W ten sposób wydostałem się z namiotu. Będąc już na wolności, zpowrotem związałem sznury — strażnik nie miał o niczem pojęcia.
 Mówiąc ściśle, nie byłem jeszcze wolny, musiałem wszak przekraść się przez większą część obozu. Nów księżyca, niewidoczny w głębi ciemnego wąwozu, spokojnie świecił na niebie. W jego świetle widziałem wyraźnie gromady śpiących Beduinów, skupionych w grupach, które łatwo było ominąć. Jak wąż pełzałem