Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/90

nie, nie okazując po sobie ani śladu strachu, czy zakłopotania.
 — Czy wiesz, jak nas schwytano? — zapytałem.
 — Tak, o panie. Byłem przy tem obecny.
 — Jakim cudem ty jeden tylko uniknąłeś naszego losu?
 — Nie zsiadałem z konia, mogłem więc szybko zmykać.
 — Hm, tak. A potem co zrobiłeś?
 — Zameldowałem o zdarzeniu.
 — Następnie?
 — Szukaliśmy was w pustyni.
 — Dlaczego w pustyni?
 — Należało przypuszczać, że Uled Ayarzy tutaj się z wami ukryją.
 — Nie poszliście zatem za ich śladami?
 — To było zbędne, ponieważ uczynił to już twój przyjaciel, Ben Asra.
 — Ah, dlatego było zbędne! Jeśli ktoś jeden postępuje właściwie, to uważasz, że dla innych jest to zbędne? Przytaczasz szczególne powody. Ale w istocie właściwy powód jest inny. Gdzie byli Uled Ayarzy, zanim na nas napadli?
 — Za skałami.
 — Tam nas oczekiwali. Musieli zatem wiedzieć, że przyjedziemy, a mogli się dowiedzieć tylko od kogoś, kto wiedział, że zaprowadzisz nas nad wodę. Kto o tem wiedział?
 — Nikt.