Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/91

 — Tak, nikt prócz ciebie. A zatem ty byłeś tym osobnikiem.
 — Ja? Allah, Allah! Co za posądzenie! Czy nie dowiodłem swej wierności? Toż ja pojechałem do Tunisu, aby sprowadzić posiłki!
 — Chciałeś powiedzieć, aby Uled Ayarom napędzić więcej jeńców. — Kim był jeździec, z którym się wczoraj w nocy porozumiewałeś wpobliżu obozu?
 Nie spodziewał się takiego pytania. Poprostu oniemiał ze strachu.
 — Odpowiadaj! — rozkazałem.
 — Panie, — na — na takie — — na takie pytanie — nie mogę odpowiedzieć!
 — Możesz! Kto to był?
 — Z nikim nie rozmawiałem! Nie wydalałem się z obozu!
 — Nie kłam! Rozmawiałeś z kolorasim Kalafem Ben Urik i ułożyłeś się z nim, jak wydać nas w ręce Uled Ayarów.
 — Maszallah! Panie, powiedz, kto mię tak oczernił, abym go zmiejsca mógł zastrzelić!
 — Nie mów o strzelaniu, ponieważ ty sam będziesz rozstrzelany. Na mocy praw wojennych zasłużyłeś na śmierć.
 — Panie, jestem niewinny! Wiem — —
 — Milcz! Po naszem zniknięciu ty, jako przewodnik, kierowałeś poszukiwaniami i umyślnie sprowadziłeś je na manowce. Kolorasi sam opowiadał, że jest z tobą w zmowie.