Strona:PL Karol May - Dżebel Magraham.djvu/99

 — To niemożliwe!
 — Nie, rzeczywiście? Widzi pan, nazwisko tego człowieka rzuca na pana posądzenie, że tylko podszywasz się pod osobę Smalla Huntera.
 — Nie sądzi pan chyba —!
 — Sądzę, że jest pan prawdziwym, istotnym Smallem Hunterem i zdołasz złożyć dowody. Wiem o tem nawet z całą pewnością.
 — Skąd?
 — Z pańskiego notesu.
 — Notes? Co pan wie o nim? Nikt, prócz mnie, nie zaglądał do mego notesu.
 — Myli się pan! Przeglądałem go. Nietylko ja — Winnetou i sir Emery również.
 — Słowami nie przekonasz mnie pan!
 — Może i przekonam, gdyż tak jest istotnie. Przypominasz pan sobie, że na okręcie dzieliłeś kabinę z Winnetou, który śledził cię i spostrzegł, iż zbyt starannie obchodzisz się ze swym pugilaresem. Podczas pańskiego snu — mając niezwykle czyste sumienie, spał pan snem sprawiedliwego — wykradł Winnetou z pańskiej kieszeni kluczyk, wydobył z kufra pugilares i przyniósł do naszej kabiny. Nie omieszkaliśmy go przetrząsnąć, poczem, nie budząc pana, odłożyliśmy zpowrotem. Rozumiesz zatem, dlaczego jestem przekonany, że potrafisz dowieść autentyczności swego nazwiska.
 — A więc okradliście mnie panowie?
 — O nie, wszak otrzymał pan swoją własność zpowrotem. Możesz nam najwyżej zarzucić, że zgrze-