Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/103

szczerem spojrzeniem — nie mogę dłużej kłamać. Przyszedłem w celu zasiągnięcia informacyj o Smallu Hunterze.
 — O tym? Czy jest pan z tajnej policji?
 Mówiąc to, wyraźnie się zasępiła.
 — Nie, pani. Jestem człowiekiem prywatnym, wiążą mnie jednak ze Smallem Hunterem sprawy tak istotne, że będę pani nader wdzięczny, jeśli zechce mi łaskawie udzielić informacyj.
 Uśmiechnęła się i rzekła:
 — Nie powinnam tego właściwie czynić, ponieważ nie obrał pan prostej drogi. Ale, że pan okazał skruchę, spełnię pańskie życzenie. Zna pan Huntera?
 — Lepiej, niżby to mogło być miłe.
 — Lepiej — —? Niżby to mogło być miłe — — ? — A więc to prawda, co mówił agent policji?
 — Co mówił?
 — Że Hunter jest oszustem, a nawet zbrodniarzem.
 — To prawda.
 — Boże Wielki! I u mnie mieszkał taki zbrodniarz, taki niebezpieczny opryszek! Gdybym wiedziała, nie zaznałabym chwili spokoju, dopókiby się nie wyprowadził. To rzecz straszna, przerażająca!
 — Agent poinformował panią o wszystkiem?
 — Tak. Hunter nazywa się Melton, zamordował właściwego Huntera i zagarnął jego majątek. Czy tak jest istotnie?
 — Mniej więcej. Nie wiem, czy detektyw postą-