Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/105

 — Hm! Cóżto za człowiek był ten służący? Czy może go pani określić?
 Opis mnie przekonał, że wrzekomym służącym Meltona był jego własny ojciec.
 — Czy nie słyszała pani, o czem Hunter rozmawiał ze służącym?
 — To, co słyszałam, nie odbiegało od spraw powszednich. Ale często szeptali ze sobą — mieli chyba jakieś wspólne sekrety.
 — Czem zajmował się Small Hunter? Skoro nie opuszczał mieszkania, miał dużo wolnego czasu. Czy nie spędzał go na jakiejś pracy pożytecznej?
 — Nie. Stale siedział przy oknie.
 — Mówiono mi, że studjował?
 — Nieprawda. Chwytał za książkę tylko wówczas, gdy adwokat przychodził.
 — Tak też przypuszczałem. Jakiego pani była o im zdania? Musiało panią przecież zastanowić, że ten młody człowiek całemi dniami zbija bąki.
 — Uważałam go za chorego, — bo ja wiem — za melancholika. Zresztą, zmieniłam zdanie, skoro zaczął odwiedzać damę, mieszkającą na górze, nad nami.
 — Czy mieszka sama?
 — Nie. Ma dwie służące Indjanki.
 — Młoda?
 — Tak. I piękna.
 — Jak się nazywa?
 — Silverhill.
 — To jest nazwisko angielskie.