Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/109

przy mnie! Mamy sobie wiele, bardzo wiele do opowiedzenia.
 Pociągnęła mnie za rękę do buduaru i kazała usiąść przy sobie na kanapie. Trzymała mą dłoń w swojej i rzekła z zalotnem mrugnięciem:
 — Muszę się panu przedewszystkiem przyznać, że nie pamiętam jego nazwiska. Jest to rzecz niewybaczalna, czy prawda?
 — Tak, szczególnie, że pragnęła mnie pani widzieć.
 — Ale pan mi wybaczy! Widzi się, przeżywa tyle, że łatwo się zapomina o szczegółach. Miał pan, o ile pamiętam, dwa nazwiska — jedno właściwe, a drugie nadane przez Indjan. To drugie brzmiało — brzmiało — no jakże? Była tam noga czy ręka!
 — Old Firefoot — wtrąciłem szybko. Było mi to bardzo na rękę, że nie pamiętała mego nazwiska. Wszak obcowała z Jonatanem Meltonem.
 — Tak, tak, właśnie, była w tem noga — foot — wszak mówiłam panu! — rzekła ze śmiechem. — A pańskie właściwe nazwisko? Jeśli się nie mylę, nazywa się pan tak, jak jeden z dwunastu miesięcy?
 — März — rzekłem.
 — Tak. März, istotnie März. A zatem, sennor März, czy pamięta pan, jakeśmy się rozstali?
 — Niezbyt przyjaźnie.
 — O tak, niezbyt. Czy wie pan, czem mi groziłeś?
 — Tak, wiem.
 — Miałby pan odwagę dzisiaj to powtórzyć?