Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/13

 Zanim się położyłem, obszedłem obóz i odwiedziłem obu Meltonów. Pod pieczą wartowników nie dawali powodu do troski. Kiedy wróciłem do namiotu, zobaczyłem siedzącego pod nim Beduina, w którym poznałem męża Elatheh.
 — Co tu robisz? — zapytałem.
 — Czuwam, effendi, — odpowiedział.
 — Trud twój zbyteczny. Połóż się spać!
 — Effendi, jeśli będę spał w dzień, w nocy będę mógł czuwać. Jesteś pod moją pieczą.
 — Ależ człowieku, nie potrzebuję jej wcale!
 — Skąd wiesz? Tylko Allah może wiedzieć! Mam ci tyle do zawdzięczenia, a jestem tak ubogi, że nie mogę nic podarować. Wyświadcz mi łaskę i pozwól czuwać! Wszak nie stać mnie na nic więcej!
 — No, więc dobrze. Nie chcę zasmucać cię odmową. Niech Allah będzie z tobą, mój strażniku i przyjacielu!
 Podałem mu rękę i wszedłem do namiotu. Miano przyjaciela uszczęśliwiło go ponad wszelki wyraz.
 Winnetou był także zmęczony, gdyż nocy poprzedniej spał niewięcej, niż ja. Wkrótce zasnęliśmy. Blisko trzeciej po północy, a więc niebardzo długo potem, przebudził mnie okrzyk z poza namiotu:
 — Kto tam? Wróć!
 Wsłuchałem się uważnie. Winnetou zerwał się również
 — Wróć! — zabrzmiało po raz drugi.
 Wyszliśmy z namiotu. Mój przyjaciel i strażnik