Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/156

 Teraz można było pomyśleć o sobie. Oczyściliśmy się z piasku, usiedli i skracali czas rozmowę.
 — Znaliście to drzewo i ten pagórek? — zapytał Englishman. — A ty, Charley, wiedziałeś, że za drzewem płynie strumyk? A zatem byliście już tu kiedyś?
 — Tak.
 — Dlaczego nie zatrzymaliście się koło strumyka?
 — Ponieważ trzeba było jak najgłębiej wszyć się w zagajnik. Im więcej było za nami krzewów, z tem mniejszą siłą uderzała w nas burza. Gdyby nas zastała na otwartej równinie, rozrzuciłaby na rozmaite strony. Na szczęście, burza dzisiejsza nie była znowu tak silna.
 — Tak, hm! Ta miejscowość musiała wam się wrazić w pamięć, skoroście ją natychmiast poznali.
 — Stanowczo. Gdybyś obejrzał szczegółowo drzewo, spostrzegłbyś, że nie starość jest powodem jego wyschnięcia, lecz ogień.
 — Ah! Pożar lasu na skraju Llano estacado?
 — Nic podobnego. Ten płomień był ogniem radosnym dla Komanczów, a bolesnym dla mnie i Winnetou.
 — Do pioruna! Chciano was usmażyć?
 — Tak. Nietylko nas, ale także czterech naszych towarzyszów.
 — Człowieku, nie miałem o tem pojęcia! Opowiedzże czem prędzej!
 — Winnetou i ja przybyliśmy z Sierra Guadelupe