Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/39

 — Zpowrotem go, zpowrotem! — zawołał Winnetou, aczkolwiek nie rozumiał po arabsku.
 Skoczył, aby złapać i wciągnąć zpowrotem szeika, lecz, zanim zdążył podejść do otworu, rozległ się huk i szczelina została zamknięta. Powalono opisany powyżej kamień o szczególnym kształcie, który runął tak, że między nim a skałą nie można było przesunąć nawet palca.
 — Heigh-ho! — zawołał, skoczywszy z miejsca, Emery.
 — Winnetou spodziewał się tego — stwierdził Apacz, siadając zpowrotem przy stole, jakgdyby nic się nie zdarzyło.
 Nie odzywałem się wcale. Z wewnątrz rozbrzmiewały wielogłose okrzyki radości. Musiało się tam zbiec wielu Beduinów.
 — Zdaje się, że jesteśmy uwięzieni! — gniewał się Anglik.
 Nie odpowiedziałem.
 — Odpowiadaj! — nalegał. — Zdaje się, że jesteśmy uwięzieni!
 — Samiśmy sobie winni! Czemu nie usłuchaliśmy Winnetou?
 — Well! Wszak nie było podstawy do nieufności. Pan Zastępów zapewnił, że Meidżerowie nie są groźni.
 — A czy to są Meidżerzy?
 — Tak mówili...
 — Szeik nas oszukał! Gdyby istotnie należał do tego plemienia, nie postąpiłby tak z nami.