Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/43

liny. Szedł więc na marne, a kamienia nie ruszył z miejsca.
 — Poniechajmy... — sapał Emery. — Nic nie zdziałamy.
 Z poza muru rozległ się śmiech szyderczy. Emery dodał:
 — Nadsłuchują z zewnątrz. Widzieli nasze wysiłki i kpią z nas. O, gdybym miał ich tutaj, odrazuby im śmiech przeszedł. Siłą nic nie zrobimy — widzę to jasno. Jedyny ratunek w podstępie. Ale jakim?
 — Bez pośpiechu — prosiłem. — Rozwaga i zastanowienie rodzą dobre pomysły.
 — Nie zawsze. Jakiegoż podstępu użyjemy, skoro tu tkwimy, a oni są wolni?
 — Mój brat mógłby poczekać, jak już Szarlieh powiedział, — rzekł stanowczym głosem Winnetou. — Winnetou widzi wyjście i zbada, czy będzie możliwe.
 — Jakie wyjście?
 — Czy mój brat Emery nie zauważył, jak tu jest wilgotnie?
 — Owszem. Zauważyłem.
 — A ściany są mokre?
 — Nie, suche. Tylko podłoga jest wilgotna.
 Emery, mówiąc to, podniósł matę i obmacał podłogę.
 — Mój brat widział źródło wpobliżu szczeliny? — pytał Winnetou. — Zapewne jest powodem tej wilgoci. Taka ilość wody nie mogłaby przebić się przez skałę,