Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/45

góry rodzaj okienka, tak niestety wąskiego, że najwyżej dziecko mogłoby się przecisnąć.
 Im głębiej ryliśmy, tem możliwsze było zawalenie się ścian podkopu — piasek usuwał się z pod rąk. Na szczęście, mieliśmy dywany i maty, które wepchnęliśmy, podpierając strzelbami.
 Przekopano już może łokieć, gdy usłyszeliśmy głos z zewnątrz:
 — Kara ben Nemzi może podejść! Chcę z nim pomówić.
 Był to głos szeika.
 — Czy się odezwiesz? — zapytał Emery.
 — Tak.
 — Ten łajdak niewart jest usłyszeć tchnienia z naszych ust.
 — Być może, ale to, czego się dowiem, może mieć dla nas wielkie znaczenie.
 — Kara ben Nemzi! — zawołał szeik po raz wtóry.
 A zatem znał nasze nazwiska
 — Tu jestem — odpowiedziałem. — Kamień przewrócił się — dlaczego ociągacie się z usunięciem? Wszak wiecie, że nam zależy na czasie!
 Udawałem, że kładę wszystko na karb przypadku Roześmiał się i rzekł:
 — Nie upadł, ale myśmy go powalili.
 — Powalili? Dlaczego?
 — Dlaczego? Nie zgadujesz? Kolorasi przed odjazdem ostrzegał nas szczególnie przed tobą. Powiedział, że należy mieć się przed tobą na baczności bar-