Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/50

 — I że druga strzela na najdalszą odległość, na odległość wielu dni drogi, — jak daleko zechcesz — i że nigdy nie pudłuje?
 — Tak. A także kule pierwszej strzelby zawsze trafiają tam, gdzie tylko zechcę.
 — Czy i to prawda, że posiadacie małe rewolwery, które po nabiciu jednokrotnem, kręcą się i wypluwają sześć kul, jedną po drugiej?
 — I to prawda. Kto ci o tem powiedział?
 — Posłowie Pana Zastępów, których po przybyciu ciągnąłem za języki. — Wydasz mi małe pistolety i obie strzelby czarodziejskie. Nad kamieniem jest szpara. Przesuń je przez ten otwór.
 — Nie uczynię tego. Skoro chcesz strzelby, każ odwalić kamień i wejdź do nas! Wówczas będziemy mogli się umówić.
 — Jeśli się będziesz ociągał, to cię zmuszę!
 — Proszę, zmuś! Zamykając nas zdradziecko, sam pozbawiłeś się władzy przymusu.
 Nie było odpowiedzi. Słyszałem tylko cichy szept. Snać naradzał się ze swoimi, potem znów zawołał:
 — Pozwoliłem posłom Pana Zastępów wrócić do swoich. Czy chcesz im dać list?
 — Tak.
 — Będę dyktował!
 — Nie mam nic przeciwko temu, chciałbym jednak się przekonać, że posłowie są tutaj istotnie.
 — Daję na to słowo!
 — Nie wierzę tobie, tylko oczom własnym. Wszak