Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/51

pierwej kłamałeś, a kto raz mnie oszuka, temu nie dam już wiary.
 — Psie, obrażasz mnie!
 — Mówię, co myślę. Jeżeli ci to niemiłe, to uświadom sobie, że to, co nam wyrządziłeś, nie było bardziej miłe.
 — Napiszesz, chociaż ich nie zobaczysz. Ja żądam!
 — Żądaj, ile tylko chcesz! Nie mam nic przeciwko temu.
 — Niech cię Allah przewierci! Jesteś nieposłusznym, upartym psem. Czy zobaczysz ich, skoro tutaj staną?
 — Tak. Z lewej strony kamień odstaje nieco od skały. Mógłbym ich zobaczyć, jeśli staną w tem miejscu.
 — Przyprowadźcie tych opryszków — niechaj ich zobaczy!
 Słyszałem szybko oddalające się kroki. Przyprowadzono obu posłów i ustawiono jednego po drugim na miejscu wskazanem. Istotnie byli to posłowie Pana Zastępów.
 — Poznałeś ich? — zapytał szeik.
 — Tak.
 — Widzisz zatem, że mówiłem prawdę! Jeżeli mnie jeszcze raz nazwiesz kłamcą, każę cię tak wychłostać, że krew będzie biła strumieniami!
 — A jednak jesteś nim! Powiedziałeś, że kolorasi i jego towarzysze odjechali, a faktem jest, że są tutaj.