Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/53

 — Czy skończyłeś? — zapytał.
 — Tak.
 — Daj mi list!
 Przesunąłem list przez lukę, przez którą poprzednio patrzałem. Zaległo chwilowe milczenie. Szeik obejrzał list i rzekł głosem pełnym zdziwienia:
 — Cóżto takiego? Tego nie można odczytać!
 — Pan Zastępów odczyta z łatwością — odpowiedziałem.
 Chodziło o to, że napisałem list po niemiecku. Przypuszczam, że szeik pokazywał go swym towarzyom, gdyż słychać było szepty i minęło dosyć wiele czasu, zanim zapytał:
 — Ale cóżto jest właściwie? Wszak jest to pismo zupełnie obce!
 — Jest to pismo używane w moim kraju rodzinnym.
 — I Pan Zastępów zdoła je odczytać?
 — Tak.
 — Dobrze! Jeżeli nie, to tylko ty na tem ucierpisz. Niech posłowie doręczą list i wskażą miejsce, gdzie będziemy czekać na odpowiedź, albowiem nie zostaniemy tutaj, — rankiem wyruszamy gdzie indziej. Dopóki nie nadejdzie odpowiedź, nie otrzymacie ani jadła, ani napoju, abyście oczekiwali z tem większą tęsknotą wiadomości.
 Oddalił się wraz ze swymi towarzyszami. Wdrapałem się niczem kominiarz po głazie, aby wreszcie zbadać położenie.
 W miejscu, gdzie kamień się kończył, szerokość