Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/55

łokcie naprzód. Winnetou w każdym razie znajdował się już pod kamieniem i musiał teraz kopać pod górę. Było blisko północy. Za godzinę myśleliśmy skończyć.
 Wówczas usłyszałem stłumiony szmer.
 — Emery! — zawołałem.
 — Jestem. Co takiego? — odpowiedział.
 — Co robi Winnetou?
 — Odpoczywa. Nie dostaję od niego piasku.
 — Na miłość Boską, sięgnij po niego!
 Minęła krótka, ale sztraszliwa chwila, poczem Emery zawołał:
 — Zasypany!
 — Niebiosa! Cały?
 — Nie. Trzymam go za nogi. Zatrzymaj się! Nie odsuwaj mnie! Niema tu dla dwóch miejsca.
 Chciałem go bowiem odsunąć, aby znaleźć się przy Winnetou.
 — Prędzej, bo udusi się! — zawołałem w przerażeniu.
 Położyłem ręce na plecach Emery’ego i poczułem, że pracuje z całym wysiłkiem.
 — Cheer up! — zawołał. — Teraz na powietrze! Żyje! Winnetou, stary, poczciwy chłopie, jak się czujesz?
 Ku najwyższej radości usłyszałem głos Apacza.
 — Był już czas najwyższy. Omal się nie udusiłem. Sufit zapadł się i przygniótł mnie tak, że nie zdołałem nawet krzyknąć.