Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/58

dżony. Okazało się bowiem, że fatalny kamień się zapadł, — piasek, przez nas przewiercony, był zbyt słaby, aby go utrzymać. Wprawdzie kamień zagłębił się jedynie o dwa łokcie, ale nie wprost, tylko nieco pochyło i wskutek tego szpara między nim a skałą powiększyła się o tyle, że chciałem aż krzyknąć z radości — łatwo było wrócić do rozpadliny!
 Moi towarzysze? Niebiosa! Nie myślałem o nich, myślałem tylko o sobie! Co się z nimi stało? Czy żyją jeszcze? Czy może któryś z nich został przywalony kamieniem? Pośpieszyłem do szczeliny i nasłuchiwałem. Przejęła mnie radość ogromna, gdy z dołu usłyszałem następującą rozmowę:
 — Więc nie piasek?
 — Nie, tylko skała, — odpowiedział głucho Apacz.
 — Wszak był tu poprzednio piasek!
 — Tak, ale głaz obsunął się.
 — Niebiosa! W takim razie został zmiażdżony.
 — Zmiażdżony albo uduszony! Winnetou oddałby życie, aby uratować swego brata, ale nikt nie podoła temu głazowi! Zaszło słońce Apacza w dalekim kraju i gwiady jego przygasły w — — —
 — Przygasły w świetle dnia, który wschodzi tutaj na górze! — przerwałem, przechylając się, aby mnie usłyszano i zobaczono z dołu.
 — Szarlieh! — zawołał, nie, ryknął poprostu.
 — Winnetou!
 — Żyje, żyje! Jest na górze!
 — Tak, żyje! Na górę do niego! — potwierdził Emery.