Strona:PL Karol May - Dolina Śmierci.djvu/82

oddać szefowi. Usłuchał, a wróciwszy, nie polecił mi, ku zdumieniu, wejść do gabinetu, lecz wskazał puste krzesło.
 — Czy Mr. Murphy odczytał moją kartę? — zapytałem.
 — Yes — kiwnął.
 — Cóż kazał powiedzieć?
 — Nothing.
 — Nic? Zna mnie przecież!
 — Well!
 — Poza tem sprawa moja jest nietylko nader ważna, ale nagląca. Wejdź pan i zamelduj, że ja proszę o natychmiastowe przyjęcie.
 — Well!
 Odwrócił się sztywno i znikł za drzwiami gabinetu. Po chwili wrócił, nie spojrzał na mnie nawet, tylko podszedł do okna i patrzył spokojnie przez szybę.
 — No, cóż powiedział Mr. Murphy? — zapytałem, zbliżając się do niego.
 — Nothing.
 — Znowu nic? Nie pojmuję! Czy pan aby naprawdę wykonał moje polecenie?
 Odwrócił się szybko i rzekł:
 — Próżne gadanie, sir! Mam pilniejszą robotę, niż głaskanie pańskiej babskiej ciekawości. Mr. Murphy po dwakroć obejrzał pańską wizytówkę i nic nie powiedział. To ma znaczyć, że musi pan czekać, jak każdy inny, na swoją kolej. Siadaj pan i zostaw mnie w spokoju!