Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/102

 — Ważnego? Sądzę, że poradzi sobie z niewiastą.
 — Lecz przyprowadziłem jeszcze jednego jeńca, starego Meltona.
 Judyta zerwała się szybko z miejsca:
 — Zdaje się, że ten pan zbiegł! Wszak pan sam powiedział!
 — A jednak wpadł nam w ręce.
 — Jesteś djabłem, prawdziwym djabłem! Co pan z nim zrobi?
 — Przedewszystkiem zajrzę mu do cholew. Widzi pani, sennora, poprzednia twoja radość była nader przedwczesna, a szyderstwo pod niewłaściwym adresem skierowane.
 — Bodajbym milczała! Przecież nic nie chciałam powiedzieć. A teraz tyle pieniędzy straconych! Wypaplałam, i to z własnego popędu!
 — Myli się pani. To ja sprowokowałem panią do wyznania.
 — Nie spostrzegłam slę!
 — A jednak! Będę szczery i wyznam pani, że stary Melton odrazu wpadł nam, w ręce, jeszcze zanim pani wiedziała o naszem przybyciu. Zaskoczyliśmy go w mieszkaniu i związali. Miał pieniądze — to było pewne. Chcieliśmy się jednak dowiedzieć, gdzie je schował, a najłatwiej było się dowiedzieć od pani.
 Wstała z krzesła, zbliżyła się o jeden krok i zapytała:
 — Podszedł mnie pan?