Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/106

 — Ale, być może, naprawdę uwolni starego?
 — Nie. Wyprawię go stąd i położę się na jego miejscu.
 — Uff! — jakby powiedział Winnetou. Znakomity pomysł! Jestem niezmiernie ciekaw wyniku.
 — Wrócił do Judyty, a ja sprowadziłem Winnetou, który został na górze. Przewiązaliśmy staremu Meltonowi nos i usta. i przenieśli go do lewego skrzydła. Następnie Winnetou związał mnie dokładnie, tak samo, Jak Meltona, i ułożył na jego miejscu. Zdjął ze mnie pas i upodobnił zewnętrznie do starego.
 Wkrótce potem Apacz poszedł na górę, ja zaś wypatrywałem z niecierpliwością rezultatu. Nie wątpiłem, że Judyta przyjdzie, ale nie byłem pewny, czy wyzna mi to, co chciałem wiedzieć.
 Słyszałem, jak rozmawiała z Emery’m. Niebawem rozmowa umilkła. Upłynął kwadrans, drugi, i nawet trzeci. Wówczas odczułem lekki szelest sukni kobiecej. Przyszła. Ręka jej szukała mnie i dotknęła nogi. Drgnąłem, jakby przelękniony. Wówczas usłyszałem lekki szept:
 — Cicho, cicho, sennor Melton! To ja.
 — Kto? — szepnąłem. — W szepcie głosy brzmią jednakowo.
 — Ja, Judyta! Chce pan uciec?
 — Pioruny... Bodajbym to mógł...
 — Ja panu pomogę! Czy zauważył pan moje poprzednie skinienie?
 — Tak.
 — Ten Shatterhand to osioł. Z przyjemnością