Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/110

 — Hm, istotnie pójdę, ale proszę pani, sennora, dotrzymaj mi towarzystwa i przekonaj się, jak go naprawię!
 — Tego panu nie odmówię.
 Nie ulegało wątpliwości, że była pewna zwycięstwa. Zaprowadziłem ją do pokoju, gdzieśmy umieścili Meltona. Emery nas nie odstępował — trudno opisać wyraz jego twarzy. Kiedyśmy doszli do zasłony, rzekła:
 — A zatem tu chce pan błąd naprawić? No, więc ciekawam, jak?
 — Ujrzysz, sennora, mój błąd naprawiony, a zarazem swoją drugą nierozwagę, którą przewidziałem. Oto jej dowód!
 Uchyliłem zasłony. Weszła do pokoju, rozejrzała się i cofnęła się o krok, krzycząc:
 — Melton! Wszak tu leży Melton!
 Oczy jej przesuwały się bezradnie z niego na mnie.
 — Tak, Melton, — odparłem. — Naturalnie. A kogo się pani spodziewała?
 — Melton, Melton! — powtarzała wciąż. — Nie może być! To czary! Czy pozwolisz mi z nim pomówić, sennor?
 — Nie. Wrócimy do pani mieszkania.
 W mieszkaniu runęła na krzesło i spojrzała na mnie pytająco. Gdzie się podział jej triumf, jej pycha!
 — Zwykłem dotrzymywać słowa, sennora, — zacząłem. — Chcę pani powiedzieć, dokąd zbiegł Jonatan