Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/118

 — Bijcie! — zgrzytał. — Ale powiadam wam, że przypłacicie to życiem!
 — Pah! Nie ośmieszaj się tak głupiemi groźbami! Kto nas pozbawi życia? Wszak jest pan w naszej mocy.
 — Ale nie mój syn!
 — Zwodzi pan siebie samego.
 — Niech pan zaprzecza! Jonatan zbiegł. Gdybyście go schwytali, na pewnobyście jemu zadawali pytania, a nie mnie.
 — Być może. Ale skoro panu zadajemy, pan musi odpowiadać. Wal pan, master Vogel!
 Nasz skrzypek-wirtuoz zaczął smagać, ale bez skutku, Melton zacisnął zęby i nie wydawał dźwięku. Wówczas odezwał się Emery:
 — Nasz mały master Vogel nie ma prawdziwego szpiku w kościach. Dajcie-no tu pręty! Mogę się założyć, że odrazu wszystko wyśpiewa.
 Po pierwszem uderzeniu Englishmana Melton krzyknął przeraźliwie; to samo nastąpiło po drugiem i trzeciem, a kiedy następne ciosy werznęły się w ciało, nie mogąc dłużej wytrzymać bólu, krzyknął:
 — Przestańcie! Wyznam wszystko!
 — No więc, jakże było z temi dziesięcioma tysiącami funtów?
 — To ze spadku — wyznał jękliwie.
 — Drugie dziesięć tysięcy zabrał pan bratu?
 — Nie.
 Dwa potężne ciosy zmieniły odpowiedź na twierdzącą: