Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/146

miary, ale nie spodziewają się, że wiemy, kiedy mają wyruszyć.
 — Szczęśliwa to dla was okoliczność; zaskoczy ich wasze zbrojne pogotowie. Jakie plemię jest silniejsze, wasze, czy ich?
 — Liczebnej przewagi żadne z nas nie ma.
 — Mam niedzieję, że będę mógł wam się przydać. Czy byłbyś łaskaw wyświadczyć nam wielką przysługę?
 — Powiedz, jaką. Wyświadczę, o ile będzie w mojej mocy.
 — Moja prośba jest zarazem dowodem przyjaźni i wielkiego zaufania, jakie do ciebie powziąłem. Nie wiemy, co nas oczekuje w najbliższych dniach. Prawdopodobnie nasza roztropność i odwaga zostanie wystawiona na ciężką próbę. Gdybyśmy musieli wlec ze sobą jeńca, nie moglibyśmy ręczyć za powodzenie.
 — Chcecie mi go powierzyć? Czy mam go strzec?
 — Prosiłbym cię oto.
 — Twej prośbie stanie się zadość. Jestem z niej dumny, gdyż dowodzi, że uważasz mnie za swego przyjaciela. Jeniec będzie przy mnie tak samo pewny, jakgdybyś sam go własnym okiem doglądał.
 — Dziękuję. A teraz spójrz na młodego człowieka, który siedzi przy mnie. Wódz Apaczów powiedział, że to nie jest wojownik. Młody biały nie przywykł do niebezpieczeństw, które nas zapewne oczekują. Czy