Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/149

nęliśmy pagórek i zobaczyli przed sobą krzewy, z których rozległ się nagle... głos:
 — Stójcie, messurs! Jeśli pojedzie o jeden krok naprzód, dostaniecie kulą w łeb!
 To nie były przelewki. Nie wiedzieliśmy kto nam groził; tkwił w krzakach ukryty. Być może, nie jeden, lecz kilku. Zatrzymaliśmy się zatem. Przemówienie świadczyło, że był to biały i nie Hiszpan.
 — Gdzie jest właściwie surowy pan i władca tego pagórka? — zapytałem.
 — Tu, za dziką wiśnią, a za której sterczy lufa mojej strzelby, — odparł.
 — Czemu grozi pan nam kulą, sir?
 — Będę was póty trzymał w oddaleniu, póki nie dowiem się, czy jesteście łotrami, czy gentlemanami.
 — To drugie, to drugie, czcigodny master.
 — Tak może się przechwalać każdy szubrawiec. Proszę mi dowieść należycie!
 — Jak? Mniema pan, że tu się człowiek obnosi ze świadectwami chrztu, lub szczepienia przeciw chorobom zakaźnym, a może nawet z zaświadczeniami podatku od psów?
 — O tem nikt nie myśli! Wymieńcie tylko nazwiska! Kto jest ten czerwony master, który wam towarzyszy?
 — Winnetou, wódz Apaczów. Mnie nazywają Old Shatterhandem.
 — Do piorunów! Winnetou i Shatterhand! Co za spotkanie! Śpieszę, natychmiast śpieszę!