Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/150

 Gałęzie rozsunęły się i wystąpił bardzo długi i suchy mężczyzna. Wisiały na nim łachmany. Głowy nie okrywał. W ręku trzymał maczugę. Gdyby się taki pokazał na naszych gościńcach, zaaresztowanoby go natychmiast, jako włóczęgę z pod ciemnej gwiazdy.
 Z gestem naśladującym zdejmowanie kapelusza, skłonił się i zawołał:
 — Wielki honor, niezwykły honor, messurs! Przychodzicie na czas. Naprawdę, nie wiedziałem, gdzie was szukać.
 — Czy szukał nas pan? — zapytałem zdumiony.
 — Dotychczas jeszcze nie, ale miałem właśnie zamiar.
 — Nie pojmuję. Czy jest pan sam?
 — Yes, master.
 — Jak należy pana nazywać?
 — Jak wam się podoba. Nazywają mnie rozmaicie. Jeśli pan jest istotnie Old Shatterhandem, a wyglądasz mi na to, to na pewno słyszałeś o Willu Dunkerze,
 — Słynny scout jenerala Granta?
 — Yes, sir. Nazywają mnie również Długim Dunkerem, lub Długim Willem.
 Znów zdjął niewidzialny kapelusz.
 — I chciał mnie pan odszukać?
 — Yes. Pana, Winnetou i młodego muzyka, nazwiskiem Vogel.
 — Zadziwiające! Czy można było coś podobnego