Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/16

 Pomknął naprzód. Widząc, że wleczemy się zanim powoli, przystanął w biegu i zawołał!
 — Chodźcie, no chodźcież! Nie można tracić czasu.
 — Dokąd to? — zapytałem. — Do puebla?
 — Do... Ah, więc myślisz, że go tam zawlekli? W takim razie nie pójdzie nam tak gładko, jak sądziłem.
 — Rozumie się, że nie możemy teraz, w jasny dzień, szturmować fortecy.
 — Ale co zrobimy do nocy?
 — Poczekamy — nic więcej.
 — A więc chodźmy! Pójdźmy na krawędź skały, z której mamy się opuścić nadół, i zobaczmy, co zrobią z Voglem i końmi.
 — A jeśli Yuma zaczną nas szukać? Jeśli znajdą nas i unieszkodliwią? Wówczas nietylko nie schwytamy obu Meltonów, ale nadomiar stracimy Vogla.
 — Ale gdzie spędzimy czas tak długi?
 — Pokażę wam — rzekł Winnetou. — Moi bracia niech idą za mną!
 Przeprowadził nas aż pod wąwóz i usiadł pod krzakiem.
 — Czy zechcą moi bracia tu siedzieć? — zapytał.
 — Ja nie — mruknął Emery. — Siedzimy przed samym nosem wroga.
 — To jest jedyna rzecz właściwa — oświadczyłem. — Yuma po odprowadzeniu Vogla do puebla, na pewno tutaj powrócą.