Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/160

Meltonów, i to najważniejszy oszust. Objaśnił mnie adwokat.
 — Czy Melton nie miał przy sobie torby?
 — Owszem, miał torbę z czarnej skóry. Wisiała na rzemieniu, przeciągniętym przez ramię. — Następnie wyznaczono mu namiot.
 — Czy zauważył pan, który?
 — Tak. Sąsiaduje z namiotem, w którym mnie umieszczono. Melton wszedł na chwilę do swego namiotu, poczem po nas wrócił.
 — Czy miał na sobie torbę?
 — Nie.
 — A zatem zostawił ją w namiocie. To bardzo ważne! Dalej!
 — Podszedł do nas, pokpił sobie z adwokata i powiedział mu, że zginie na palu męczeńskim, skoro tylko Mogollonowie wrócą z wyprawy wojennej.
 — Planowano więc wyprawę wojenną?
 — Słyszałem o tem jedno tylko słówko z ust Meltona, aliści poprzednio już zwąchałem, że święci się coś niezwykłego.
 — Czerwoni chcą napaść na Nijorów i zrabować im konie.
 — A ci o tem nie wiedzą?
 — Wiedzą i gotują się do obrony.
 — Well, w takim razie nasze akcje się podnoszą. Pojedziemy do Nijorów i sprowadzimy ich, aby odbić lady i adwokata.
 — Musimy się przedtem zastanowić.
 — Czemu to?