Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/17

 — Nie odważą się.
 — W każdym razie Meltonowie wyślą jednego lub kilku wywiadowców, aby się dowiedzieć, gdzie jesteśmy i co robimy.
 — A jeśli nadejdą. Cóż my?
 — Odeślemy ich zpowrotem do puebla i każemy się kłaniać Meltonom. W ten sposób uzyskamy pewność, że naszemu towarzyszowi nie wyrządzą nic złego.
 — Hm, tak, chciałbym wiedzieć. Biednemu chłopcu grozi niebezpieczeństwo, nad które niema większego.
 — Nie tak groźne znowu! Dopóki tu jesteśmy nie powinien tracić otuchy.
 — Oho! Pomyśl o spadku.
 — No? Dalej.
 — Jeśli im wyzna prawdę, natychmiast go zakatrupią.
 — Nie będzie chyba tak głupi, aby ją wyznać.
 — Czemu nie? Myślę, że na pewno wygada się ze strachu, czy złości.
 — Powie — potwierdził Winnetou spokojnie. — Wyzna prawdę i dlatego właśnie Winnetou usiadł na tem miejscu.
 Teraz przytrafiło mi się coś niezwykłego — nie zrozumiałem intencyj Winnetou. Widząc, że obrzucam pytającem spojrzeniem, rzekł:
 — Czy mój brat Szarlieh wierzy, że się Meltonowie nas lękają?