Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/18

 — Tak.
 — Czy myślą, że będą nas mogli tutaj złapać i zgładzić.
 — Nie. Wręcz przeciwnie, wiedzą, iż rola ich dobiega końca.
 — Tak, nie pozwolimy się zaskoczyć i zabić. Mogli schwytać Vogla, ale nie nas. Odkryliśmy ich gniazdo. Jeśli stąd uciekną, to pomkniemy za nimi i nie spoczniemy, dopóki nie wpadną nam w ręce. Zdają sobie z tego sprawę. Naraz chwytają Vogla, który wyrzuca im zbrodnie i powiada, że jest jedynym prawdziwym spadkobiercą. Co w takim razie mają uczynić?
 — Natychmiast go usunąć — odpowiedział tonem pełnym przekonania Emery.
 — Czy mój brat Szarlieh podziela to zdanie?
 — Nie — zaoponowałem, domyślając się już zamiarów Winnetou. — Morderstwo nie polepszy ich sytuacji, lecz o wiele pogorszy. Mordercy nie będą mogli liczyć na nasze pobłażanie.
 — Mój brat ma słuszność, gdyż trzymając go jako zakładnika, zyskują możność ratunku.
 — A więc mój brat Winnetou myśli, że jeśli zostaniemy tutaj, to wkrótce nadejdzie wywiadowca, a później poseł?
 — Tak.
 — Mój brat najlepiej z nas przewiduje. Nigdy się nie myli. Jestem przekonany, że i dziś spełni się jego przypuszczenie.
 — Bardzo wątpię — mruknął niechętnie Emery. —