Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/37

 — Sennor, mimo wszystko, chcę pana jeszcze raz ostrzec. Czy istotnie pan przypuszcza, że dostaniesz się do naszego gniazdka skalnego?
 — Tak.
 — A ja wam powiadam, że będziemy się bronić do ostatniej kropli krwi!
 — To mnie nie obchodzi. Miałem w życiu innych, groźniejszych przeciwników, niż Meltonowie. O pani oczywiście nie myślę nawet.
 — O, jednak proszę, aby pan i o mnie myślał, i to bardzo. Jeśli się panom, wbrew oczekiwaniom, poszczęści dotrzeć do mnie, zakatrupię cię bez litości.
 — Uczyń to pani, sennora!
 — Tak, uczynię to, — może mi pan wierzyć. Gram o stawkę tak wysoką, że mogę zdobyć się na morderstwo. Przyzwyczaiłam się do bogactwa — muszę i powinnam żyć wystawnie. Oto znów do mnie uśmiecha się fortuna i tylko pan stajesz na zawadzie. Miej się przede mną na baczności!
 Chciała niby odejść, lecz rozmyśliła się i dodała:
 — Ufaliśmy, że przyjmie pan nasze propozycje, a jednak...
 — Gdybym przyjął, można by nas było zaliczyć do gatunku Meltonów — przerwałem.
 Nie zwracając uwagi na moje słowa, kontynuowała:
 — A jednak pomyśleliśmy o tem, że pan może