Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/57

maliśmy się, aby podsłuchiwać. Panowała głęboka cisza.
 — Co za szmer usłyszał moj brat? — szepnąłem.
 — Wpobliżu nas kroki i odgłos rozmowy.
 — Ale nikt nie nadchodzi! Musiało to być na którejś z najwyższych platform.
 — Nie. To było tuż nad nami. Wiem dokładnie, że — —
 Przerwał, gdyż nad sobą usłyszeliśmy wypowiedziane cichym męskim głosem słowa:
 — Chodź dalej! Dlaczego się tutaj zatrzymałeś?
 — Ponieważ zobaczyłem coś, co mi się wydaje podejrzane, — brzmiała niemniej cicha odpowiedź.
 — Co?
 — Dwie głowy. Schylały się na dole nad otworem.
 — Nic podejrzanego!
 — Dwie podsłuchujące głowy? I to nic podejrzanego?
 — Nie. To były chyba służące.
 — Nie, to byli mężczyźni!
 — Czerwoni? A więc nasi koledzy.
 — Bynajmniej! Był tam Indjanin z głową pokrytą tylko długiemi włosami i biały w kapeluszu.
 — A zatem któryś z naszych wojowników i zapewne ojciec młodego białego.
 — Ojciec białego nosi inny kapelusz. To byli obcy ludzie!