Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/58

 — Nie wierzę!
 — I jabym nie wierzył, gdybym nie widział na własne oczy.
 — Połóż się! Spojrzymy nadół.
 Słyszeliśmy, że się nachylili i spojrzeli nadół. Leżeliśmy akurat pod nimi. Co za szczęście, że nie mieliśmy na sobie nic jasnego! A jednak oko wprawne i wyćwiczone dojrzałoby nas mimo ciemności. Upłynęło kilka chwil w wielkiem naprężeniu. Usłyszeliśmy pytanie.
 — Czy widzisz coś?
 — Nic.
 — Ani ja. Chyba ci się przewidziało. Skądże znowu obcy ludzie w naszej kotlinie, a tem bardziej na platformie.
 — Ja też nie mogę pojąć.
 — Wszak wyjście jest dobrze obsadzone.
 — A jednak są tutaj!
 — Nie wierzę. Zejdźmy niżej i zobaczmy. Na pewno nikogo nie spotkamy.
 — Dobrze, zobaczmy!
 Słychać było, jak się podnieśli i szli do miejsca, gdzie poprzednio postawiliśmy drabinę.
 — Schodzą nadół — szepnął Winnetou. — Śpieszmy na drugą stronę!
 Szybko dobraliśmy się lewego końca platformy, podczas gdy obaj czerwoni schodzili na prawy. Przylgnęliśmy do muru.
 — Sądziliśmy, że tylko kobiety i dzieci zostały w mieszkaniach, ale zawiedliśmy się w przypuszcze-