Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/72

szkaniu. Ponieważ zapewne nie weszłaby na górę, a ja musiałem z sennorą pomówić, więc byłem zmuszony zejść do niej.
 — Tu — tu — tu więc pan stoi! — zawołała.
 — Naturalnie! A może pani uważa, że powinienem usiąść?
 — Pan — pan — pan leżał tam w drugim pokoju. Słyszałam, jak pan upadł.
 — I ja to słyszałem.
 — Sądziłam, że pan kona, i oto — oto — stoi pan przede mną! Nie jest pan raniony?
 — Nie.
 — Ale czemu rzęził pan tak okropnie?
 — Mam zwyczaj rzęzić dla własnej rozrywki.
 — A ja tak struchlałam! Chciałam pana tylko przestraszyć.
 — To dziwne. I mam w to wierzyć?
 — Może mi pan wierzyć! Chciałam nie dopuścić pana tutaj.
 — A skoro zszedłem, strzelała pani do mnie. Sennora, o tem pomówimy później. Ale teraz proszę mi powiedzieć, gdzie jest Mr. Jonatan Melton. Chcę się z nim rozmówić.
 — Tutaj go niema.
 — Przeczy pani? Muszę go zatem sam poszukać.
 — Szukaj pan!
 — Zechce mi sennora łaskawie świecić.
 — Nie jestem pana służącą. Ma pan lampę!
 Podała mi małą lampę, ulepioną w kształcie urny. Potrząsnąłem głową, mówiąc: