Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/74

 — A gdzie jest?
 — Czy ja wiem? Niema go tutaj, niema go w pueblo i niema go wogóle w tej okolicy.
 — A widziałem go pół godziny temu.
 — Nieprawda!
 — Słyszałem, jak rozmawiał z panią, tam na ławce pod otworem. Wróćmy tam! Będzie pani miała zaszczyt oglądać w swoich progach jeszcze kogoś.
 — Kogo?
 — Winnetou!
 — Słusznie! — rzekła szyderczo. — Ciekawam, czy dwaj tak słynni westmani wytropią ślad.
 — Już go mamy, sennora! Jest tam gdzie, leży drabina, której odniedawna brak u wejścia.
 — A gdzie jest ta drabina? — zapytała z szyderstwem.
 — Pokażę pani.
 — Musiałby pan być jasnowidzącym! Wiem, że posiada pan czuły nos, ale przecież nie tak długi, abyś mógł sannor uderzyć nim o drabinę.
 — Zobaczymy! Narazie wracajmy.
 Kiedyśmy przyszli, przywołałem Winnetou. Spuszczono drabinę, oczywiście nie tę, o której przed chwilą mówiłem, i Winnetou zszedł do nas. Nie raczył nawet rzucić okiem na Judytę; patrzył na mnie zatroskany i spytał:
 — Jonatan Melton?
 — Nie znalazłem go.
 — Poszukajmy.