Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/78

że ledwo je dźwignął z ziemi, i zbliżył się do łóżka.
 — Niebiosa! On chce mnie oblać wodą! — krzyknęła Judyta i zerwała się na równe nogi.
 Winnetou nie zdążył jeszcze odstawić na miejsce dzbanu, gdy posłanie usunąłem nabok. Ujrzeliśmy to właśnie, czegośmy się spodziewali. Prowadził stąd otwór nadół, na parter; był teraz przysłonięty pokrywą z klocków, związanych rzemieniami.
 — Cóż, sennora, czy wątpi pani, że drabina niebawem się odnajdzie? — zapytałem.
 Nie odpowiedziała.
 Podnieśliśmy pokrywę i przybliżyli światło. W otworze stała drabina.
 — Otóż i ona! Widzi pani, sennora, że wiedziałem, gdzie należy szukać śladu. Będzie pani łaskawa nas wyprzedzać!
 — Ani myślę! Idź pan sam!
 — Muszę nalegać, aby pani nam towarzyszyła. Jeślibyśmy zostawili panią na górze, mogłabyś spłatać jakiego figla. Niewiadomo, co nas tam na dole czeka i czy potrafilibyśmy się napowrót wydostać.
 — Nie pójdę z wami!
 — Zmusza mnie pani, abym sennorę ujął za ramię, ponieważ w tym wypadku nie możemy pani spławić wodą nadół.
 Wyciągnąłem ku niej rękę. Podeszła więc do otworu i, pieniąc się ze wściekłości, zawołała:
 — Nie dotykaj mnie! Jeszcze dotąd boli mnie