Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/80

 — Tak jest, tak! I tędy właśnie ulotnił się młody Melton.
 — Należy zmusić squaw, aby nam wyznała prawdę.
 — Czy aby potrafimy ją zmusić?
 — Jeśli — — Słuchaj! Czy brat mój nie słyszał jęku?
 — Nie.
 — Dobiegł z głębi korytarza. Idźmy tam!
 Ułożyłem deski na pierwotnem miejscu i podjęliśmy dalsze poszukiwania. Tak, teraz usłyszałem jęki, a raczej rzężenie. Przyśpieszyliśmy kroku, nie zwracając uwagi na Judytę, która została za nami. Pomyślałem o Voglu, stąd ten pośpiech i ta karygodna nieostrożność. Istotnie, leżał tu spętany i przywiązany do wbitego w ziemię kołka. Obwinięto mu usta i nos starą chustą, tak że nie mógł krzyczeć, tylko stękać i ledwo oddychać. Oczywiście, przedewszystkiem usunęliśmy knebel. Głęboko odetchnął poczem zawołał:
 — Bogu dzięki! Widziałem, jak wchodziliście do korytarza i obawiałem się, że nie doszedłszy do tego miejsca, wrócicie na górę. Proszę was, uwolnijcie mnie z rzemieni.
 Przecięliśmy pęta. Podniósł się, prostował zbolałe członki. Zapytałem:
 — Nałykał się pan wiele strachu, co?
 — Naturalnie!
 — Wszak mógł pan sobie powiedzieć, że przyjdziemy do pana.