Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/82

 — Co mój brat na to powie? — zapytał Winnteou z lekkim uśmiechem na wargach.
 — Głupstwo palnęliśmy!
 — Nie możemy wyjść, stąd! — żalił się Vogel. — Jesteśmy zatem uwięzieni!
 — Nie — odparł Winnetou. — A gdyby nawet, to nie na długo. Musimy się przekonać, czy można otworzyć pokrywę.
 — Nie możemy wejść. Niema drabiny.
 — Jest — odparłem. — Sami stanowimy drabinę. Odzyskał pan władzę w członkach? Czy jest pan wygimnastykowany?
 — Tak.
 — Stań pan na plecach Winnetou. Ja uklęknę, a Winnetou stanie na moich. Wówczas sięgnie pan do pokrywy i sprubuje ją podnieść.
 Próba się nie powiodła. Wściekła niewiasta, wróciwszy na górę, zabrała drabinę i obarczyła pokrywę jakimś ciężarem, skoro Vogel nie mógł jej podnieść.
 — Co robić? — zapytał nasz wirtuoz. — Ledwo odzyskałem wolność, znów jestem, uwięziony.
 — Sir Emery czeka na górze. Jeśli nie wrócimy, zejdzie po nas.
 — Ale jeśli i Emery’ego ocygani?
 — To zostanie nam droga przez wodę.
 — Co za woda?
 — Czy nie wie pan, że przez środek korytarza, pod ziemią, płynie woda?
 — Nie.