Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/91

więc do puebla.. Jonatan nie omieszkał natychmiast skorzystać z odkrycia i... istotnie wam umknął.
 — Mógł umknąć! Nie zależy mi na jego osobie. Zostawił przecież pieniądze.
 — Sądzi pan? Naprawdę pan tak sądzi? I za jakiego uważasz go głupca! Sądzisz, że trzeba tu tylko poszukać. Ale myli się pan bardzo! Zabrał ze sobą pieniądze.
 — Tylko część.
 — Nie, wszystko, wszystko! Była to torba skórzana, pełna banknotów oraz papierów wartościowych.
 — Do piorunów! To dopiero pech! — I stary również uciekł!
 Powiedziałem to umyślnie wściekłym głosem.
 — Też? — zapytała, błyskając oczami z radości. — Skąd pan wie?
 — Jego gniazdko świeci pustką.
 — Czy znał je pan?
 — Jest nad panią, na wyższem piętrze. Nie przybyliśmy tu przez cieśninę, tylko opuściliśmy się na kilku związanych lasach. I właśnie w chwili, gdy nas zauważono i zawołano na alarm, stary Melton stał na dole przy ognisku. Czem prędzej czmychnął przez cieśninę.
 — Pięknie, pięknie! — triumfowała. — Potem syn jego uciekł kanałem, spotkali się na pewno i drapnęli razem.
 — Dokąd?