Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/97

 — Też dobrze. Oboje tak się nieskończenie kochają, że wkrótce wezmą ślub na szubienicy.
 — Co? Czy Jonatan jest schwytany?
 — Chciałby pan, aby mu się lepiej powiodło, niż panu.
 — Schwytany, schwytany! — stękał. Poczem dodał: — Ale było was tylko czterech!
 — Tylko trzech; jednego przecież schwytaliście.
 — Piekło was spomogło! Ale pieniędzy nie dostaniecie! Tak je pochowaliśmy, że nawet pospołu z djabłem nie potraficie znaleźć.
 — A jakże, znajdziemy.
 — Nigdy, przenigdy! Bądźże pan rozsądny i umiarkuj swoje zakusy. Bierz pan to, co zaproponowaliśmy przez Judytę, inaczej nic nie dostaniecie. Mój syn ukrył pieniądze niezgorzej ode mnie. I nikt, prócz niego, nie zna tego schowku.
 — I prócz pana.
 — Tak.
 — I Judyty?
 — Nie sądzę, aby jej powiedział! Tego się nie opowiada kobiecie.
 — O, miłość nie zna tajemnic.
 — Czy zna, czy nie zna, pan nic nie znajdzie! Co panu z tego, że wydasz nas policji, — sam powrócisz z pustemi rękami.
 — Oczywiście, nie byłoby to zbyt pocieszające.
 — A zatem? Rozsądku, sennores! Puście nas i