Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/102

 — Owszem. Jeśli się nie mówi szeptem. — I z chytrym uśmiechem dodała: — Przyszedł pan w sprawie tego Shawa?
 — O tak, ale nikt nie powinien o tem wiedzieć.
 — O, umiem dochować tajemnicy! Zresztą, ten człowiek bardzo mi się nie podoba, — tak miłemu zaś ziomkowi, jak pan, chętnie wyświadcza się przysługi.
 — Czy mogę obejrzeć pokój dziesiąty?
 — Rozumie się.
 — Ale tak, aby nikt nie zauważył?
 — Niech się pan o to nie kłopocze. Niema na górze nikogo ze służby. Przyniosę panu klucz i wejdzie pan poprostu na górę. Przedostatni pokój jest dziesiąty, ostatni zaś jedenasty.
 Odeszła i, wnet wróciwszy, skrycie wręczyła mu klucz. Niebawem dostał się na górę. W sieni nie spotkał nikogo.
 Otworzył drzwi pokoju numer dziesiąty i znalazł się w sypialny, w której stało łóżko, szafa, umywalnia, stół, kanapa i dwa krzesła.
 Drzwi do sąsiedniego pokoju były z obu stron zamknięte. Otworzył szafę — była pusta. Otwierała się bez szmeru.
 Wrócił nadół, niezauważony przez nikogo. Kelnerka podeszła doń, aby odebrać klucz, i zapytała:
 — Znalazł pan?
 — Tak — skinął.
 — Zdaje się, że pan chce podsłuchać kapitana?
 — Bardzo tego pragnę. Czy Shaw oddaje klucz, kiedy wychodzi na miasto?
 — Nie. Obchodzi się nader tajemniczo ze swe-

96