Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/120

już na trotuarze, nie zwróciwszy na siebie niczyjej uwagi.
 Trzymając wciąż pod ręką kuferek, korsarz podszedł do dorożki, wsiadł i rozkazał:
 — Na Friedrichstrasse. Później panu powiem, gdzie.
 Po chwili dorożka odjechała. Ponieważ trzeba było zacierać ślady, przeto Landola wysiadł na wymienionej ulicy i dalej ruszył pieszo. Minąwszy kilka ulic i zaułków, wsiadł w drugą dorożkę i rzucił dorożkarzowi adres właściwy. Kazał czekać, wszedł na pierwsze piętro, zapukał i otworzył drzwi, usłyszawszy głośne, rozkazujące: — Entrez! — Stał wobec jenerała Douai.
 — To pan, kapitanie? — zapytał jenerał. — Co pana tak rychło sprowadza?
 — Chciałem pana ostrzec, ekscelencjo, — brzmiała odpowiedź. — Musi pan bezzwłocznie uciec. Jesteśmy zdradzeni.
 — Nie może być!
 — Prawda! Czmychnąłem tylko dzięki temu, że powaliłem komisarza i wyskoczyłem oknem na ulicę.
 — Horrible! Któż to nas zdradził?
 — Nie wiem.
 — A pańskie papiery?
 — Dokument uległ konfiskacie.
 Jenerał zbladł.
 — Jesteśmy zgubieni, jeśli nas złapią, — rzekł. — Musiał pan popełnić jakieś kapitalne głupstwo. Po drodze opowie mi pan.
 — Chce pan ze mną jechać?
 — Tak będzie najlepiej. Nie przekroczę rosyjskiej

114