Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/147

 — Kurcie, widzę dokładnie. Tam, w głębi twoich oczu jest coś, co chciałbyś ukryć; odkryłam to jednakże. To wygląda jak dumna, uporczywa decyzja. Czy zechcesz skłamać, drogi Kurcie?
 — Nie! Nigdy! — zapewniał.
 — No więc powiedz, czy moje serce słusznie przypuszcza!
 — Przyrzekasz, że będziesz dyskretna?
 — Rozumie się! — rzekła gorąco. — W sprawach honoru nie można nikogo zdradzać.
 Była wzruszająca w swej dziecięcej prostocie. Zmusił się do spokoju:
 — Odgadłaś, Różyczko.
 — A zatem pojedynek, naprawdę pojedynek. Kurcie, wiedziałam to, czułam, przeczułam. Czy wierzysz więc, że cię kocham?
 Spoglądała tak szczerze, że przycisnął usta do jej rąk i odpowiedział cicho:
 — Wielkie to dla mnie szczęście, że mogę temu wierzyć.
 — Tak, to wielkie szczęście, kiedy się serca do siebie skłaniają i kiedy można pokładać w sobie wzajemną ufność. Taką ufnością obdarzam ciebie. Czy myślisz, że niepokoi mnie twój pojedynek?
 — Nie?
 — Nie. Ani trochę. Pokonasz swego przeciwnika. Ale mama ma obawy. Wiedząc, że mi wszystko opowiesz i że pojedynki odbywają się szybko, prosiła, abym z tobą dziś jeszcze pomówiła.
 Z oczu jego poznała, że był naprawdę dumny z tego zaufania.

141